67

آدم‌ها به‌اعتبار داشته‌هایشان عزت پیدا می‌کنند. سرشان را بالا می‌گیرند. فخر می‌فروشند و خوشحال زندگی می‌کنند. آدم‌ها به‌اعتبار نداشته‌هایشان هم به کنجی پناه می‌برند. هی گریه می‌کنند. هی زخمه با سه‌تارشان می‌زنند. انگار که در سوگ سیاوش حاضر باشند، رقص سماع می‌کنند و طور غم‌انگیزی به گل‌های خانه‌شان آب می‌دهند‌.
آدم‌ها به‌اعتبار داشته‌ها و نداشته‌هایشان زندگی می‌کنند.
حالا اگر این روزها خبرت رسید که زنی توی سوگ سیاوش با رقص سماع عزا ریخته است بر سر مردان شهر، چشمت افتاد به گلدان‌های پژمردهٔ پشت پنجرهٔ خانه‌ای، صدای گریه‌ای هی پیچید توی خانه‌ات و دیدی کسی توی کنج خلوتش، غزل‌غزل شعر گفته‌ است، بدان به‌اعتبار نداشتنت بدجور گریه‌ام گرفته است.