85

دیگران حکم آینه دارند. حالا اگر تمامِ تو را نشانت ندهند، بخشی از تو را نشانت می‌دهند که خودت از دیدن‌شان عاجزی. من تمام وقت‌هایی که خودم را کامل و بدون سانسور به تماشا می‌نشینم، وقت‌هایی است که «من» را روایت می‌کنم. کلمه‌ها همیشه خودم را به من نشان می‌دهند. با این حال این سوال پیش بیاید که دخلش به حضور دیگری به‌عنوان دیگری چیست؟ من وقت‌های زیادی به‌تنهایی می‌نویسم، اما وقت‌هایی زیر و بم خودم را بلد می‌شوم که برای «او» از خودم و جزئی‌ترین احساساتی که دارم، حرف می‌زنم.