62

کتابی می‌خوانم با عنوان شعر و تجربه؛ اثر ویلهلم دیلتای.
نویسنده نوشته است من بنا به این دلایل دارم در شعر گوته عمق‌پیمایی می‌کنم.
چندباری می‌خوانم: عمق‌پیمایی.
بعد فکر می‌کنم اگر این کلمه در ساحت و گفتاری عاشقانه وارد شود، عجب معرکه‌ای می‌شود.

مثلا:
محبوبم! تمام آن‌سال‌ها که خودم را ملزم کرده بودم که عمیقاً روحت را بپیمایم!
یا
محبوبم!
حالا که خسته از عمق‌پیمایی لطافت‌ها و ظرائف روحی‌ات به تنهایی‌ام پناه برده‌ام...