نهـــم

باور نمی‌شه یه‌روز به‌خاطر اون نان‌استاپ نامجو گوش بدم! نهـــم...

دوتا آدم در دایره دوستانم وجود دارند که هیچ‌وقت از روی دلخوشی پیام‌هایشان را باز نمی‌کنم و انگار جواب‌دادن‌هایم از سر اجبار است. تنها به این دلیل که می‌دانم موضوع پیام‌هایشان جز شکایت از روزگار و بعد هم سرزنش خودشان چیز دیگری نیست. من هیچ‌وقت به مرحل نهـــم...ادامه مطلب

زنگ زده بود درباره یک نامه اداری بپرسد. گفت: ببین! عزیزجان... توی کشویِ اولی کتاب‌خونه، کیف مدارک رو ببین. احتمالا اونجاست.

پشت خط، برای چند لحظه سکوت سنگینی برقرار شد. زن تازه با سکوت مرد یادش افتاد، آن‌ها دیگر خانه مشترکی ندارند، دیگر کتابخانه‌ای وجود ندارد و شش ماه است که بدون هم زندگی می‌کنند.

نهـــم...

همه آنچه که از سر گذرانده‌ام یا همچنان می‌گذرانم، از غم‌ها و شادی‌ها گرفته تا دل‌خوشی‌های کوچک، عاشقیت‌های یواشکی و گریه‌های مکرر در همان لحظه‌ها، نام‌شان غم یا شادی تکرارنشدنی‌ است. مدتی از وقوع‌شان که بگذرد، نام تجربه زیسته بر خود می‌گیرد. تجربه‌های زیسته‌ای که از من زنِ قصه‌گویی می‌سازد که گاهی آن‌ها را کلمه به کلمه بنویسم. تجربه‌های زیسته‌ای که گاهی نوشته نمی‌شوند و من همه آن‌ها را گریه می‌کنم.

نهـــم...

من هیچ‌چیز نداشتم که به او بگویم. او استاد بلامنازعِ نوشتن و ساختن جمله‌هایی بود که هیچ‌جا و هیچ‌وقتی نشنیده بودم‌شان. او پیش از من به همه قشنگ‌ترین آهنگ‌ها دل سپرده بود، کتاب‌های زیادی خوانده بود، خدای کوچکِ فیلم‌دیدن بود و زن‌های زیادی قبل از من، بی‌اندازه دوستش داشتند.

من فقط می‌توانستم یواشکی و از راه دور دوستش داشته باشم و هر وقت که برایم می‌نویسد «بوسه‌های بسیار بر تو» از خوشی، بغض کنم!

نهـــم...

انتظار می‌رفت که بعد از جدایی از همه مردان متنفر باشم و تا مدت‌ها دور رابطه با همه مردان را خط بکشم. اما این اتفاق نیفتاد. حتی علاقه‌ام به مردان بیشتر شد یا از همسر سابقمم متنفر نبودم و بی‌اندازه دلتنگش می‌شدم.

خلاصه‌اش، دنیا همان‌قدر که با حضور زنان قشنگ است، همان‌قدر هم با حضور مردان قشنگ‌تر می‌شود.

نهـــم...

می‌خوام بگم افسار تمام رفتارها و تصمیم‌های من دست احساساتمه. اون‌قدر که حالا چند روزه همسر سابقم مستقیم و غیرمستقیم و با شوخی می‌گه «بیا برگرد باهم دوباره زندگی کنیم»، دارم خر می‌شم که دوباره برم!

آدم چقدر می‌تونم خر بشه آخه؟!!

نهـــم...

یک‌بار هم رفته بودم تلویزیون. شبکه یک. برنامه زنده. فقط 22 ساله بودم و این حضور در تلویزیون برای دختری مثل من که ترم 5 کارشناسی بود، اتفاق و افتخار بزرگی بود. آن سال، توی یکی از جشنواره‌های دولتی شرکت کرده بودم. نتیجه‌اش هم دِرو کردن، چندین جایزه توی نهـــم...ادامه مطلب

دیگران حکم آینه دارند. حالا اگر تمامِ تو را نشانت ندهند، بخشی از تو را نشانت می‌دهند که خودت از دیدن‌شان عاجزی. من تمام وقت‌هایی که خودم را کامل و بدون سانسور به تماشا می‌نشینم، وقت‌هایی است که «من» را روایت می‌کنم. کلمه‌ها همیشه خودم را به من نشان م نهـــم...ادامه مطلب

 

غم یک‌دفعه به‌سراغ آدم می‌آید عَزیزُم؛ درست مثل دشمنی ناانصاف که از پشت حمله می‌کند، زخم می‌زند و آدم را از پشت، از خودش تهی می‌کند. غم آمده است عزیزُم و من دارم فکر می‌کنم اسم امروز باشد: معلوم نیست، چه مرگم شده است؟! غم آمده است عزیزُم اما تو غصه‌ات نباشد. من جز غصه‌داری و دوست‌داشتنِ تویِ نادیده که کاری از دستم برنمی‌آید!

نهـــم...